Στη Σχοινούσα, ένα μικροσκοπικό νησί στο Αιγαίο με έκταση 8 χλμ², ιδρύεται στις 5 Απριλίου 2082 η συνεργατική πλατφόρμα Aegean Datahaven ή αλλιώς το Αιγαιακό Καταφύγιο Δεδομένων. Η πλατφόρμα, κατασκευάζοντας το πρώτο πλήρως βιώσιμο κέντρο δεδομένων, το οποίο ψύχεται αποκλειστικά με θαλασσινό νερό της Μεσογείου, εστιάζει στην προστασία της ανοιχτότητας, της ιδιωτικότητας και των προσωπικών δεδομένων. Με το κέντρο δεδομένων στη Σχοινούσα εγκαινιάζεται μία σειρά μικρών, βιώσιμων και εντελώς πράσινων κέντρων δεδομένων σε άλλα νησιά του Αιγαίου.

Το νησί έχει πλούσια ιστορία. Οι ανασκαφές αποκαλύπτουν την ύπαρξη μίας αρχαίας Ακρόπολης, η οποία σύμφωνα με τους ερευνητές χρησιμοποιούταν για τη διατήρηση και μετάδοση πληροφορίας από το ένα νησί στο άλλο. Σε διάφορες περιόδους το νησί εγκαταλείπεται από μεγάλα τμήματα του πληθυσμού του λόγω των συχνών πειρατικών επιδρομών, της εκτεταμένης τουριστικής εκμετάλλευσης, των διαφόρων συγκρούσεων και της αρχαιοκαπηλίας. Το τελευταίο γνωστό σκάνδαλο αρχαιοκαπηλίας αποκαλύπτεται το 2006. O Χρήστος Μιχαηλίδης μαζί με τον Ρόμπιν Σάιμς αποτελούσαν δίδυμο εμπόρων τέχνης και αρχαιολογικών θησαυρών και η δραστηριότητά τους είχε συνδεθεί με το σκάνδαλο του μουσείου Getty, αλλά και με δίκτυα εντοπισμού και διακίνησης αρχαίων αντικειμένων με εμπιστευτικές αγοραπωλησίες σε συλλέκτες, ανεξέλεγκτες δημοπρασίες σε γνωστούς οίκους του εξωτερικού και συναλλαγές εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ. Η ομάδα τους περιλάμβανε σκαπανείς που αναζητούσαν αρχαία αντικείμενα σε χωράφια, επιχειρηματίες που λειτουργούσαν ως σύνδεσμοι στο λαθρεμπόριο, νομιμοφανείς αρχαιοπώλες και κυρίως τους υπευθύνους μεγάλων γνωστών μουσείων σε όλο τον κόσμο.

Το 2011 κατά τη μεταρρύθμιση της τοπικής αυτοδιοίκησης ο πληθυσμός ανάγεται στους 256 κατοίκους και η Σχοινούσα προσαρτάται στη Νάξο και στις Μικρές Κυκλάδες. Το 2082 ο πληθυσμός ξεπερνά τους 750 κατοίκους, το νησί ανακηρύσσεται εκ νέου Δήμος και το Αιγαιακό Καταφύγιο Δεδομένων ξεκινά τη λειτουργία του πιλοτικά. Η ανοιχτή και συνεργατική βάση πάνω στην οποία λειτουργεί το Αιγαιακό Καταφύγιο Δεδομένων εγκωμιάζεται στο Διαδίκτυο και άνθρωποι από όλο τον κόσμο επιθυμούν να αποθηκεύσουν τις ψηφιακές τους μνήμες σε αυτό το νησί.

Η βάση δεδομένων της Αντιπάρου κατασκευάζεται το 2090, οκτώ χρόνια μετά την έναρξη της λειτουργίας του κέντρου δεδομένων στη Σχοινούσα. Η Αντίπαρος είναι ένα μικρό νησί στο νότιο Αιγαίο, στην καρδιά των Κυκλάδων, η οποία απέχει λιγότερο από ένα ναυτικό μίλι 1,9χλμ. από την Πάρο. Το κοντινό νησί Σαλιάγκος καταγράφεται ως ο πιο αρχαίος οικισμός στις Κυκλάδες και το Δεσποτικό, ένα ακατοίκητο νησί στα νοτιοδυτικά του Αντίπαρου είναι τόπος μεγάλης αρχαιολογικής σημασίας, εφάμιλλο της Δήλου.

Η Κοινότητα της Αντίπαρου, συνολικά 45 χλμ², περιλαμβάνει το Δεσποτικό και το Σαλιάγκο και ιδρύεται το 1914, ενώ προάγεται σε Δήμο το 2010.

Η οικονομία του νησιού για δεκαετίες βασιζόταν κυρίως στον τουρισμό, την αλιεία, την γεωργία και λιγότερο στη γεωργία. Η Αντίπαρος υπήρξε για πολλά χρόνια ένα δημοφιλές τουριστικό θέρετρο για Έλληνες και Ευρωπαίους επισκέπτες, καθώς και πόλος έλξης επενδυτών από τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Μετά την οικονομική και κοινωνική κρίση στην ευρύτερη περιοχή του Αιγαίου, οι κάτοικοι ορθώνουν το ανάστημά τους ενάντια στους επενδυτές και την τουριστική εκμετάλλευση και ανακτούν τις περιουσίες και τη γη τους. Η απογραφή του 2081 καταμετρά 1.820 μόνιμους κατοίκους. Το 2085 προσχωρούν στο Aegean DataHaven και έκτοτε συμπεριλαμβάνονται μεταξύ των πιο ένθερμων υποστηρικτών του κινήματος υπέρ της ανοικτότητας και της συνεργασίας. Το νησί αποτέλεσε προορισμό πολλών ταξιδιωτών ανά τους αιώνες κυρίως λόγω του ιδιαίτερου σπηλαίου στη νοτιοανατολική πλευρά του νησιού σε ύψος 177 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, το οποίο είναι γνωστό σε όλο τον κόσμο ως πιθανόν το αρχαιότερο γνωστό σπήλαιο στην Ελλάδα. Από τις επιγραφές εντός του σπηλαίου οι αρχαιολόγοι υποθέτουν ότι ο αρχαιότερος επισκέπτης της σπηλιάς ήταν ο Αρχίλοχος, ένας λυρικός ποιητής από την Πάρο, που έζησε από το 728-650 π.Χ. Στις αρχές του 19ου αιώνα ο Λόρδος Μπάυρον χαράσσει την υπογραφή του στα τοιχώματα του σπηλαίου σε ένα από τα ταξίδια του στο Αιγαίο πέλαγος. Στις 27 Σεπτέμβρη του 1840 οι πρώτοι βασιλείς της Ελλάδας ο Όθωνας και η Αμαλία παρευρίσκονται σε μία εκκλησιαστική λειτουργία που λαμβάνει χώρα εντός του σπηλαίου.

Λέγεται ότι η σειρά σχεδίων, τα οποία απεικονίζουν τα κέντρα δεδομένων του Αιγαίου Datahaven και αποδίδονται σε σύγχρονο άγνωστο περιηγητή, ξεκίνησε στο νησί της Αντίπαρου. Το πρώτο γνωστό σχέδιο είναι το ομώνυμο κέντρο δεδομένων και χρονολογείται περίπου στο 2091.

Η Τήλος καλωσόρισε το Aegean Datahaven από την πρώτη ημέρα και το τοπικό κέντρο δεδομένων χτίστηκε εκεί το 2084. Αυτόνομοι και ανοιχτόμυαλοι, οι κάτοικοι της Τήλου αποφάσισαν να ενταχθούν στην πλατφόρμα του Aegean Datahaven, καθιστώντας έτσι το νησί τους το δεύτερο στη σειρά που φιλοξένησε ένα κέντρο δεδομένων αφιερωμένο στο άνοιγμα, την ιδιωτικότητα και τη συνεργασία στο Αιγαίο.

Η Τήλος, που βρίσκεται ανάμεσα στα μεγάλα νησιά της Κω και της Ρόδου, είναι ένα από τα μικρότερα νησιά των Δωδεκανήσων και μαζί με τα ακατοίκητα παράκτια νησάκια Αντίλλη και Γαϊδάρο, αποτελεί το Δήμο Τήλου με έκταση 63 χλμ². Η Τήλος είναι μέρος της περιφερειακής μονάδας της Ρόδου. Στην απογραφή του 2081 είχε πληθυσμό 1200 κατοίκων.

Λέγεται ότι το όνομα του νησιού προέρχεται από τον Τελό, ο οποίος ήταν γιος του Ήλιου και της Χαλιάς. Κατέφθασε στο νησί αναζητώντας βότανα για να θεραπεύσει την άρρωστη μητέρα του. Ωστόσο, ο Τελός δεν εμφανίζεται πουθενά στην ελληνική μυθολογία και το όνομα ίσως έχει άγνωστη προϊστορική ρίζα.

Τα αγγεία και τα πέτρινα εργαλεία που ανακαλύφθηκαν στο νησί καταδεικνύουν την ύπαρξη ανθρώπινης δραστηριότητας ήδη από την πρώιμη νεολιθική εποχή. Η μεγάλη συλλογή οστών του νάνου ελέφαντα Palaeloxodon antiquus falconeri, που χρονολογείται με τη μέθοδο του άνθρακα μεταξύ 4000 και 7000 π.Χ., είχε ως αποτέλεσμα να ονομαστεί η Τήλος το νησί των πυγμαίων ελεφάντων.

Παρά το σχετικά μικρό του μέγεθος, το νησί φιλοξενεί μια μεγάλη ποικιλία οικοτόπων, τα οποία περιλαμβάνουν βραχώδεις νησίδες, λειμώνες, λίγες αλλά εγκαταλελειμμένες πηγές, φυσικά και τεχνητά λιβάδια. Αυτοί οι οικότοποι φιλοξενούν σπάνια και προστατευόμενα είδη πτηνών. Τις τελευταίες δεκαετίες το φυσικό περιβάλλον της Τήλου έχει αλλάξει λόγω ανθρωπογενών αιτιών, όπως οι μη ρυθμισμένες και μη προγραμματισμένες εξελίξεις στην τουριστική βιομηχανία, οι αλλαγές στη χρήση της γης και άλλες μικρές εξελίξεις στις υποδομές. Όλα αυτά έχουν απειλήσει το παραδοσιακό αγροτικό τοπίο του νησιού, τη βιοποικιλότητα του και, κατά συνέπεια, τη σημαντική του avifauna.

Δύο γεγονότα από την πρόσφατη ιστορία του νησιού πρέπει να αναφερθούν ως ενδεικτικά της νοοτροπίας των κατοίκων.

Στις 3 Ιουνίου 2008, ο δήμαρχος εισήγαγε για πρώτη φορά στην Ελλάδα το γάμο δύο ζευγαριών του ιδίου φύλου επικαλούμενος ένα νομικό κενό. Η κυβέρνηση υπέβαλε δικαστική πρόταση για την ακύρωση των δύο ομοφυλοφιλικών γάμων, προκαλώντας διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις μεταξύ της κοινότητας LGBT. Η υπόθεση μετά από μερικά χρόνια προχώρησε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ανοίγοντας το δρόμο για την πλήρη υποστήριξη των δικαιωμάτων της κοινότητας στην Ελλάδα.

Το δεύτερο γεγονός αναφέρεται στη γνωστή προσφυγική κρίση της δεκαετίας 2010-2020. Από την αρχή της προσφυγικής κρίσης, οι κάτοικοι της Τήλου εργάστηκαν εντατικά για να βοηθήσουν τους πρόσφυγες από τη Συρία και άλλες χώρες. Με την υποστήριξη των Ηνωμένων Εθνών, μιας ανθρωπιστικής ΜΚΟ και της τοπικής κοινότητας, δημιουργήθηκαν ένα ανοικτό σπίτι προσφύγων, καθώς και εγκαταστάσεις σχολείου και παιδικού σταθμού. Η αντιμετώπιση αυτή διαφοροποιήθηκε από τις πιο κοινές πρακτικές που προσαρμόστηκαν στα περισσότερα νησιά, δηλαδή τα στρατόπεδα προσφύγων.

Το κέντρο δεδομένων Σίκινος κατασκευάστηκε το 2090, οκτώ χρόνια μετά από την ίδρυση του πρώτου κέντρου δεδομένων στη Σχοινούσα. Οι κάτοικοι προσχώρησαν στη συνεργατική πλατφόρμα Aegean Datahaven αμέσως μετά την ίδρυσή της το 2082, αλλά χρειάστηκαν αρκετά χρόνια για την κατασκευή και τη λειτουργία του τοπικού κέντρου δεδομένων λόγω της ιδιαιτερότητας του εδάφους του νησιού.Η Σίκινος είναι ένας δήμος των Κυκλάδων και βρίσκεται στα μέσα της διαδρομής μεταξύ των νησιών Ίος και Φολέγανδρος.

Σίκινος, που περιλαμβάνει το ακατοίκητο νησί της Καρδιώτισσας και άλλα ακατοίκητα νησάκια, ήταν μέρος της περιφερειακής μονάδας της Θήρας, αλλά το 2081 έγινε ανεξάρτητη κοινότητα.. Η συνολική έκταση της περιοχής είναι 42 χλμ².

Το νησί ήταν γνωστό στην αρχαιότητα ως Οινούσσα, νήσος του κρασιού και σε αντίθεση με τα κοντινά νησιά, όπως η Ίος, ήταν πάντα ήσυχη και λιγότερο ανεπτυγμένη. Είναι γνωστό ότι είναι από τα λίγα νησιά που είναι σχεδόν αόρατα στο Google Earth και αυτό γιατί όπως φημολογείται, οι κάτοικοι έχουν αναπτύξει μια ψηφιακή ασπίδα πάνω από το νησί.

Πολλά σημεία του νησιού είναι δυσπρόσιτα λόγω του ιδιαίτερου εδάφους τους. Σχεδόν όλη η περιοχή του νησιού καλύπτεται από πεζούλες που κάποτε χρησίμευαν για εκτεταμένη γεωργία. Για πολλές δεκαετίες χρησιμοποιούνταν ελάχιστες από αυτές σε όλο το νησί και κυρίως με την υποστήριξη κρατικών επιδοτήσεων. Τώρα με πληθυσμό 580 απογραφή 2081, σχεδόν διπλάσιο από εκείνο του 2011, οι κάτοικοι δημιούργησαν μια ανοιχτή πλατφόρμα για την αναβίωση αυτού του είδους της γεωργίας και την επίτευξη της διατροφικής αυτάρκειας.

TΤο κέντρο δεδομένων Λειψοί ήταν το τελευταίο που χτίστηκε από το δίκτυο των έξι κέντρων δεδομένων του AegeanDataHaven. Παρόλο που το νησί είχε ήδη προσχωρήσει στη συνεργατική πλατφόρμα από το έτος της ίδρυσής της, η κατασκευή του κέντρου δεδομένων πραγματοποιήθηκε σχεδόν μια δεκαετία αργότερα λόγω των σκληρών συνθηκών που επικρατούν στο νησί.

Το ευρύτερο αρχιπέλαγος των Λειψών-Αρκιών αποτελείται από περίπου 37 νησιά και νησίδες. Οι Λειψοί είναι δήμος, και ανήκει στην περιφερειακή μονάδα της Καλύμνου, που είναι μέρος της περιοχής του Νοτίου Αιγαίου. Η συλλογική τους ονομασία προέρχεται από το όνομα του μεγαλύτερου νησιού Λειψοί, το οποίο αποτελείται από δύο χερσαίες εκτάσεις, που ενώνονται μέσω μίας φαρδιάς λωρίδας γης πλάτους 400 m. Η συνολική έκταση του συμπλέγματος είναι 17,3 χλμ² .Το όνομα των Λειψών είναι πολύ αρχαίο και συναντάται σε αρχαίες επιγραφές. Ο πληθυσμός σύμφωνα με την απογραφή 2081 ήταν 1050 κάτοικοι. Σύμφωνα με τις τοπικές προφορικές παραδόσεις, η μυθική Καλυψώ που πλάνεψε τον Οδυσσέα κατοικούσε στο νησί.

Όπως και όλα τα νησιά των Δωδεκανήσων, οι Λειψοί φαίνεται ότι κατοικήθηκαν συνεχόμενα από τους προϊστορικούς χρόνους μέχρι σήμερα. Σε διάφορες περιοχές του νησιού βρέθηκαν επιγραφές και πήλινα αγγεία που χρονολογούνται από την κλασική εποχή. Η εγγύτητα των Λειψών με την Πάτμο αποτελεί πιθανή ένδειξη ότι ο Χριστιανισμός ήρθε στο νησί ήδη τον 1ο αιώνα μ.Χ. , ενώ τα μνημεία που ανήκουν στην παλαιοχριστιανική περίοδο είναι μεγάλης καλλιτεχνικής και αρχαιολογικής αξίας.

Όπως και σε άλλα νησιά στο νότιο Αιγαίο, οι υδάτινοι πόροι είναι εξαιρετικά περιορισμένοι στους Λειψούς. Τα υπάρχοντα αποθέματα δεν επαρκούν για την κάλυψη των ημερήσιων αναγκών. Το έλλειμμα αντισταθμιζόταν για πολλά χρόνια με δαπανηρές μεταφορές νερού από τη Ρόδο και την παράδοση πόσιμου νερού σε μπουκάλια μίας χρήσης. Οι βροχοπτώσεις χρησιμοποιήθηκαν επίσης για την επίτευξη ενός ελάχιστου βαθμού αυτονομίας, αλλά το 2009 σχεδιάστηκε η λειτουργία μονάδας αφαλάτωσης θαλασσινού νερού και υπογράφηκε συμφωνία-πλαίσιο μεταξύ του Υπουργού Ναυτικών και των τοπικών αρχών.

Οι περισσότεροι από τους απομονωμένους και προστατευμένους κόλπους στο βόρειο τμήμα του νησιού καταστράφηκαν από τη μακροχρόνια ιχθυοκαλλιέργεια. Το νερό σε αυτούς τους κόλπους ήταν για χρόνια συχνά πολύ θολό με την σπατάλη ιχθυοτροφείου. Οι λιγότερο απομονωμένοι κόλποι δεν έχουν τόσο βαριά μολυνθεί. Οι δρόμοι στο νησί έχουν ανακατασκευαστεί με χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Από το 2050 έως το 2090 οι νησιώτες υποστηριζόμενοι κυρίως από εσωτερικούς μετανάστες από μεγάλα αστικά κέντρα αποφάσισαν να μειώσουν την ιχθυοκαλλιέργεια, να περιορίσουν την τουριστική εκμετάλλευση και να επικεντρωθούν στη βιωσιμότητα. Το νησί των Λειψών είναι σήμερα ένα από τα πιο βιώσιμα και αυτόνομα νησιά στο νότιο Αιγαίο.

Η Σχοινούσα I είναι το πρώτο πλωτό κέντρο δεδομένων του Aegean Datahaven. Κατασκευάστηκε το 2084 δύο χρόνια μετά την ίδρυση του Aegean Datahaven στο νησί της Σχοινούσας. Πρόκειται για ένα πλήρως βιώσιμο και επεκτάσιμο κέντρο δεδομένων που ψύχεται αποκλειστικά με μεσογειακό θαλασσινό νερό. Έπειτα από δεκαετίες έρευνας, το πλωτό κέντρο δεδομένων της Σχοινούσα I ενσωματώνει υψηλή τεχνολογία υδατικής ψύξης με εξελιγμένο σχεδιασμό των υποδομών του κέντρου δεδομένωνγια και σηματοδοτεί μια νέα εποχή για τη βιομηχανία κέντρων δεδομένων.

Το πρώτο πλωτό κέντρο δεδομένων του Aegean Datahaven μειώνει το κόστος της υπολογιστικής δύναμης, ελαχιστοποιεί τη χρήση ενέργειας, εξαλείφει την κατανάλωση νερού, και συμβάλλει στη μείωση της ατμοσφαιρικής ρύπανσης και των εκπομπών αερίων θερμοκηπίου. Η κατασκευή και η τοποθέτηση μικρών πλωτών μονάδων κέντρων δεδομένων στο αρχιπέλαγος του Αιγαίου προγραμματίζεται να ολοκληρωθεί εντός της δεκαετίας.

Η Πάρος είναι ένα από τα νησιά των Κυκλάδων και δυτικά χωρίζεται από τη Νάξο με ένα κανάλι πλάτους περίπου 8 χιλιομέτρων. Ο Δήμος Πάρου περιλαμβάνει πολυάριθμα ακατοίκητα παράκτια νησάκια συνολικού εμβαδού 196.308 τ.χλμ. Το πλησιέστερο και κατοικημένο νησί είναι η Αντίπαρος στα νοτιοδυτικά.

Ιστορικά, η Πάρος ήταν γνωστή για το μάρμαρο της, το οποίο είναι λευκό, ημιδιαφανές και χοντρόκοκκο με όμορφη υφή. Ο όρος "Παριανό μάρμαρο" χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα για να περιγράψει μάρμαρο ή πορσελάνη με παρόμοιες ιδιότητες. Τα περίφημα λατομεία μαρμάρου βρίσκονται στη βόρεια πλευρά του βουνού που είναι γνωστό ως Μαράθι, λίγο κάτω από ένα παλιό μοναστήρι του Άγιου Μηνά.

Η εξόρυξη μαρμάρου ήταν η κύρια πηγή πλούτου για το νησί. Το μάρμαρο, το οποίο άρχισε να εξάγεται από τον 6ο αιώνα π.Χ. και έπειτα, χρησιμοποιήθηκε από τον Πραξιτέλη και άλλους μεγάλους Έλληνες γλύπτες. Η εξόρυξη γινόταν από υπόγεια λατομεία που διαμορφώνονταν οριζόντια ή κατά φθίνουσα γωνία μέσα στο βράχο. Στο μάρμαρο δόθηκε το όνομα λυχνίτης από την ελληνική λέξη λυχνός, που σημαίνει λάμπα, γιατί κατά την εξόρυξή του χρησιμοποιούσαν λάμπες.

εικ 2. Ίχνη των πειρατών βρίσκονται διάσπαρτα στο νησί.

Το 2098 κάποιοι καλλιτέχνες και συγγραφείς με έδρα την Πάρο προσέγγισαν τη συνεργατική πλατφόρμα The Aegean Datahaven με αίτημα την ένταξή τους σε αυτή. Οι πρόγονοί τους, διάσημοι αγωνιστές και πειρατές, μάχονταν πάντα για την ανεξαρτησία και την αυτονομία. Κατά την άποψή τους είχε έρθει ο καιρός να επιστρέψουν στις αξίες αυτές.

Αυτός ίσως είναι ο λόγος για τον οποίο στη συνέχεια οι Παριανοί έγιναν οι ισχυρότεροι υποστηρικτές του μανιφέστου του The Aegean Datahaven. Μετά από δεκαετίες εκτεταμένης τουριστικής ανάπτυξης, ο πληθυσμός του νησιού έχει αυξηθεί σε 15.000 κατοίκους. Μερικοί από τους νεότερους νησιώτες διεκδικούσαν πίσω το νησί τους και τον ελεύθερο χώρο, προτείνοντας μία φιλική προς το νησί τουριστική και εμπορική ανάπτυξη.